Święta, święta, święta. Cudowny czas radości. Udawanej. Miłości do bliźniego. Udawanej. I dbania o siebie nawzajem. Chyba nie muszę pisać, że udawanej.
Raz do roku wszyscy (oprócz sceptyków) są "magicznie" mili, szczęśliwi i pełni życia. Sielanka.
Jeszcze rok temu myślałabym tak samo, najpiękniejsze święto w roku (poza własnymi urodzinami, oczywiście!), a teraz? Teraz chcę żeby było już po wszystkim.
Ktoś zapyta: co jest powodem takiej zmiany? Dobre pytanie. Odpowiedź brzmi: rodzina. To samo co buduje nastrój, może go również zniszczyć. Chociaż nie tylko to... ale na razie skupmy się na tej kwestii.
Ponieważ co roku Boże Narodzenie spędzałam w pełnym, rodzinnym gronie, brak choćby jednej osoby, jest przeze mnie silnie odczuwany. Nawet bardzo.
Dlatego, gdy wczoraj dowiedziałam się, że ojciec nie pojawi się na Wigilii, bo pokłócił się z moją rodzicielką, a męska duma nie pozwala mu przeprosić, to co pozostaje? SPAPRAĆ NAJCUDOWNIEJSZY DZIEŃ W ROKU SWOJEJ JEDYNEJ KOCHANEJ CÓRECZCE, nieprawdaż!?
A to jeszcze nie jest najgorsze. Najgorsze jest to, że ja jestem Ofra - i zupełnie jak Oprah Winfrey łagodze spory. Ale nie tym razem, bo przecież teraz pasuje mi (jako rodzicowi) powiedzieć, że moje dziecko nie jest takie dorosłe, jak mówiłem jeszcze godzinę temu. Więc jako dziecko, nie pomogę choćby złagodzić "sporu dorosłych ludzi" i "nie muszę się tym przejmować, bo mnie to nie dotyczy."
A I OWSZEM. DOPÓKI JESTEM W TEJ RODZINIE, DOTYCZY MNIE TO.
Okej, dwa zdania napisane CapsLockiem i masa cytatów napewno przekazały... te emocje, które mną targają.
Dużo o mnie, mało ogółów. No cóż, nie będzie to najlepszy wpis w pisarskiej karierze. Chociaż podobno ludzie lubią czytać o problemach innych, bo pozwala im to zapomnieć o swoich.
W takim razie spróbuje się lepiej nastroić na to cudowne, RODZINNE, ciepłe święto, jakim jest Wigilia Bożego Narodzenia oglądając "Kroniki żywych trupów". Oglądanie problemów przeżycia bohaterów filmu, może sprawi, że na chwilę zapomnę o własnych.
Adios i Feliz Navidad!
Ofra
